Ik ben gek op cadeautjes. En ook op verrassingen. Eigenlijk vind ik dat dat een beetje hetzelfde is. Veel mensen vinden dat niet, die komen met verrassingen als: “Ik heb de huiskamer opnieuw ingericht” of “Tante Cor komt ook op je verjaardag”. Nu heb ik geen tante Cor en ook geen huiskamer, dus in mijn geval zou dat de verrassing extra groot maken, maar dat terzijde.
Soms hoor ik mensen zeggen dat ze niet van verrassingen houden. Dat kan ik mij niet voorstellen. Ik word al opgewonden als ik een brief op de deurmat zie liggen van een onbekende afzender. Je weet immers maar nooit wat voor fabuleuze informatie deze envelop kan bevatten. Misschien is het een liefdesbrief van een anonieme aanbidder of heeft tante Cor mij tien miljoen euro nagelaten, omdat ze nooit op mijn verjaardag kon komen.
Tegenwoordig woon ik in Amsterdam en daar was ik op weg naar de Hema, die hebben ze daar namelijk ook. Voordat ik de winkel binnen kon gaan, werd ik aangesproken door een jongen van de Volkskrant. Of ik geïnteresseerd was in een gratis krantje. Iedereen die wel eens tussen negen uur ’s ochtends en zes uur ’s avonds in een stad komt, weet ongetwijfeld wat er nu komt. Die krant krijg je niet zomaar gratis mee, eerst moet je een ellenlang verhaal aanhoren en daarna willen ze graag dat je abonnee wordt. Toevalligerwijs wilde ik nog een krantenabonnement afsluiten en ik besloot even te luisteren naar zijn verhaal. Binnen een minuut was ik om. Ik zou alle twintig titels van de ‘verboden boekencollectie’ thuisgestuurd krijgen.
Twintig boeken. Ik woon op een heel klein kamertje met een reeds uitpuilende boekenkast. Met de beste bedoelingen zou ik deze twintig kleine rakkers nog geen fijn thuis kunnen geven. Maar dat maakte niet uit. Opwinding maakte zich van mij meester. De jongen vervolgde zijn verhaal en vertelde dat ik ook nog een gratis e-reader erbij kreeg. Op dat moment had ik me zelfs levenslang willen abonneren op de ANWB-gids als het nodig was geweest. Samen waren dat maar liefst één-en-twintig cadeaus. Waarom ik de boeken niet gewoon op mijn e-reader kreeg? Dat kwam niet in me op om te vragen.
Nu zit ik vol spanning te wachten totdat dit enorme pretpakket mijn kant op komt. Daarnaast moet ik ook nog gewoon werken en hadden we op mijn werk een bespreking over de marketing van een bepaald boek. Ik stelde voor om wat exemplaren te verloten. “Je kunt niet overal een cadeautje van maken,” zei mijn baas lachend. Een beetje sip werd ik ervan. Cadeautjes zijn het allerleukste van de hele wereld.
Zullen we daarom net doen alsof deze nieuwe editie van de Leeuwarder Studentenkrant een cadeautje van mij voor jou is? Ik heb hem in een denkbeeldige witte envelop voor je gestopt en het is een grote verrassing wat erin staat. Ik hoop dat je er net zo van geniet als ik van mijn twintig boeken. Veel leesplezier gewenst!
Door Froukje Bouma
