Tegenwoordig heb ik weer rijles. Ik maak er zelf altijd maar grapjes over, zodat mensen zich niet bezwaard voelen om me uit te lachen. Ik ben 25 jaar en al ongeveer vier jaar op en af bezig met het halen van mijn rijbewijs. Dat zou je niet zeggen als je me zou zien, althans dat meen ik te geloven. Ik ben een jonge meid, niet compleet achterlijk en doe aardig mee in de maatschappij. Er rijden een heleboel mensen in een auto waarvan je kunt zeggen dat het twijfelachtig is, maar dat doe ik niet hoor.
Ik heb nog nooit afgereden, zover ben ik niet eens gekomen. Bij het theorie-examen bleef ik al steken.
Soms kijk ik wel eens naar die programma’s met mensen die in een huis vol troep wonen en de hulp van Peter van der Vorst inroepen. Ooit was er iemand die kranten spaarde: het huis stond van boven tot onder vol met oud papier. Zulke mensen zeggen dan een beetje verdwaasd: ‘Ik weet niet hoe ik het zover heb kunnen laten komen’. Zo voel ik me ook: ik snap niet hoe ik het zó ver heb kunnen laten komen.
Drie keer ben ik gezakt voor mijn theorie, twee keer heb ik me ingeschreven en ben ik niet op komen dagen. Dat maakt vijf keer in totaal. Vijf keer. En als ik het dan aan mensen vertelde zeiden ze: ‘O, maar dan heb je zeker niet geleerd’. Maar dat had ik wel. En ik ben echt niet dom. Toch?
Laatst ging ik voor de zesde keer. Ik had al mijn moed verzameld en besloten dat het weer eens tijd was. Het was ruim twee jaar geleden dat ik er voor het laatst was. Het werd maar weer akelig duidelijk dat ik wat aan de late kant was, want om mij heen zaten allemaal achttienjarigen, helemaal opgewonden. Voor mij zat een meisje dat steeds heel diep zuchtte als ze iets niet wist, maar als ze het wel wist, dan veerde ze helemaal op. Dat was een goede graadmeter voor mijn eigen antwoorden. En warempel: ik ben geslaagd. Het was een soort overwinning van iets waarvan ik het gevoel had dat het nooit meer zou komen. De dag die je wist dat zou komen… in die categorie.
Dus nu ben ik weer op les. En ik heb er gewoon geen aanleg voor. Ik stop altijd graag met dingen die ik niet kan, maar ik vrees dat ik nu zal moeten doorzetten. Gelukkig heb ik een hele lieve rijleraar. Toen hij weer eens vol op de rem trapte, vroeg ik of ik een hele slechte chauffeur was. ‘Nou,’ zei hij, ‘je bent geen natuurtalent, maar ach, wie is dat wel?’
Dus we gaan er weer voor. Voor mijn 26e mijn rijbewijs halen zou mooi zijn. Toet toet.
