De binnenstad is menig student inmiddels bekend. Maar wie zijn de gezichten achter de goedlopende horecazaken in Leeuwarden? Hieronder een interview met drie van de grote spelers in deze markt.
Danny Membre
Eigenaar Club Red
“Club Red is een chique betaalbare club, waar je waar voor je geld krijgt. Vaak zeggen mensen die uit Amsterdam hiernaartoe komen tegen mij: “Joh, je kunt wel vijftien euro entree vragen.” Maar dat wil ik niet, het moet toegankelijk blijven voor iedereen.”
Willem Adema
Eigenaar feestcafé Shooters
“In Shooters vind je gezelligheid en een heleboel gekkigheid. Bij ons is het altijd feest!”
Jeffrey Kelly
Eigenaar Domino’s Pizza Friesland
“Domino’s heeft de lekkerste en goedkoopste pizza’s. Daarnaast bezorgen wij ook nog eens het snelste.”
Ondernemen in Friesland, waarom?
Danny: “Mijn roots liggen hier. Ik heb Culturele Maatschappelijke Vorming gestudeerd en daarvoor liep ik stage in een gevangenis. Ik was altijd al heel erg geïnteresseerd in mensen en merkte dat sommige het moeilijk vonden om te praten, maar als je iets vond wat je samen deelde, dan maakt dat heel veel los. Dat triggerde mij. Daarnaast organiseerde ik ook wel eens feestjes in de Darby & Joan’s (nu de Rock It red.) en dat ging me eigenlijk heel goed af. Zo ben ik erin gerold.”
Willem: “Ik kom hier ook vandaan en vind Leeuwarden een fijne stad om te wonen.”
Wat doen jullie om elkaar af te troeven?
Danny en Willem lachend: “Niets, wij zien elkaar niet als concurrentie.”
Willem: “Bij ons komen de mensen lekker een biertje drinken voordat ze naar Club Red gaan, dat bijt elkaar totaal niet.”
Danny: “Natuurlijk zou ik ook wel willen dat de mensen hier eerder komen en Willem zou vast willen dat ze bij hem langer blijven, maar er zijn genoeg mensen in Leeuwarden en er is maar een klein publiek”
Willem: “Ik denk ook zeker dat wij elkaar versterken, we zitten in dezelfde straat en daardoor wordt de doorloop alleen maar gestimuleerd.”
Wat merken jullie van de recessie?
Jeffrey: “Helemaal niets, gasten besparen eerder op een avondje uit eten en in plaats daarvan bestellen ze een pizza. Ik ben filiaalmanager van vier filialen in Friesland en het loopt allemaal als een trein.”
Willem: “Nee hoor, daar merk ik ook niets van. De studenten krijgen gewoon nog op de 24e van de maand hun studiefinanciering binnen.”
Wat is het grootste struikelblok in je ondernemerschap?
Willem: “Ik stuit vaak op onbegrip, vooral vanuit de gemeente. Ja, er is wel eens overlast en ja er gaan wel eens dingen mis, maar er wordt zo vaak een valse beschuldiging in mijn richting geuit. Daarnaast word je als horeca-ondernemer tegenwoordig zo vaak klemgezet door de wet- en regelgeving, dat maakt dit werk wel eens heel lastig.”
Danny: “Het grootste struikelblok vind ik de dingen die je niet in de hand hebt, waar je geen invloed op kunt uitoefenen. Social media is hier een goed voorbeeld van. Vroeger als je iemand weigerde bij je club, dan vertelde hij het tegen drie vrienden. Tegenwoordig wordt het op Facebook gepost en voor je het weet is er een hele rel ontstaan, terwijl hij om een gegronde reden geweigerd werd.”
Jeffrey: “Ja dat herken ik ook heel erg, als iemand een haar in z’n pizza vindt, weten zijn vierhonderd followers het ook binnen no time.”
Danny: “Het enige wat je daaraan kunt doen, is reageren en het liefst zo snel mogelijk. Ook als je ’s nachts een conflict hebt en je de dag erna even nabelt, is het zo opgelost. Drank wil nog wel eens wat emoties losmaken.”
Wat maakt jullie goede ondernemers?
Jeffrey: “Ik denk dat elke ondernemer weet dat passie het belangrijkste is. Daarnaast vind ik het een mooi spelletje. Binnen Domino’s streven we ernaar dat alles binnen een half uur bezorgd is. Je draait in een heel kort tijdsbestek een enorme omzet, dat geeft zo’n kick.”
Danny: “Passie is voor mij ook het allerbelangrijkst. Eerst werkte ik bij Club Noa, maar met Club Red is het heel anders. Dit is mijn zaak, dat gaat vierentwintig uur per dag door. Privé is dit wel eens lastig, ik heb een gezinnetje thuis en hoe graag ik ook wil, dat kan niet altijd voorgaan.”
Willem: “Voor mij is het doorzettingsvermogen. Shooters is een poosje dicht geweest omdat dit moest van de gemeente. Toch heb ik doorgezet en ondanks dat ik een heleboel obstakels ben tegengekomen, zit ik nu wel op deze locatie en dat is voor een groot deel geweest omdat ik nooit heb opgegeven.”
En wat is jullie slechte kant?
Willem: “Uitbesteden.”
Danny: “Ik ben nu wel wat rustiger dan voorheen. In het Noa-tijdperk was ik ook nog een stuk jonger en vond ik het allemaal erg interessant, al die meiden en artiesten. Toen ging ik er meer op in, op al die aandacht. Tegenwoordig voel ik die behoefte helemaal niet meer.”
Jeffrey: “Ik zou ook wel meer willen kunnen uitbesteden. Uiteindelijk hoop ik dat ik erin slaag om de organisatie minder afhankelijk van mezelf te kunnen maken.”
Wat is het grootste misverstand over jullie?
Willem: “Er gaan altijd wel roddels over je rond, maar dat doet me niets meer. Daar leer je mee omgaan.”
Danny: “Het grootste misverstand is dat mensen denken dat we alleen op donderdag en zaterdag open zijn. Ik werk zestig uur per week, het is niet zo dat we de club opengooien en dat dat het is. Als ik in Red ben en ik ga naar de wc, dan hoor ik soms zulke rare roddels over mezelf. Mensen die denken dat ik binnenkort een Audi R8 ga aanschaffen. Zulke onzin allemaal, was het maar waar!”
Jeffrey: “Bij Domino’s is het dat mensen vaak niet beseffen wat voor grote organisatie erachter zit. We zijn niet zomaar een pizzeria, er is een reden dat bijna alle pizza’s binnen dertig minuten bij de klant thuis zijn.”
Met alles wat je nu weet, wat had je voordat je begon met ondernemen wel willen weten?
Danny: “Een hele slimme ondernemer zei ooit tegen mij: “Lijden is de weg naar succes”. Het kan nooit alleen maar leuk zijn. Daarnaast is de scheidingslijn tussen werk en plezier lastig. We werken in een club waar het leuk moet zijn voor de gasten, maar tegelijkertijd blijft het werk voor het barpersoneel. Bij ons is het bijvoorbeeld niet toegestaan om te drinken onder werktijd.”
Willem: “Dat mag bij ons wel hoor. Ik had eerder naar deze locatie gewild, maar dat is gewoon zo gelopen en ik ben blij dat ik hier nu toch zit.”
Jeffrey: “Alle energie en moeite die ik erin steek, dat beschouwde ik als normaal. Ik werk tachtig à negentig uur per week en dat hoef je nooit te verwachten van je personeel. Het is niet hun geld. Ik ben omgerekend de slechtst betaalde werknemer van het hele bedrijf.”
Waar staan jullie over tien jaar?
Willem: “In ieder geval niet achter de bar.”
Jeffrey: “Hopelijk een eind op weg, Groningen er ook nog bij, wie weet.”
Danny: “Het mooiste zou zijn dat ik dan financieel onafhankelijk ben, maar ik hoop dat ik dan nog steeds iets doe wat ik leuk vind. Zodra de passie weg is, dan moet je ermee stoppen.”
Door Froukje Bouma
