Van alles

Interview: Anneloes Cobbenhagen

Waarom gaan jongeren in Leeuwarden studeren en wat kan de hoofdstad van Friesland hun bieden? Twee inwoners vertellen over ‘hun’ Leeuwarden als studentenstad.

Anneloes Cobbenhagen kwam in 2009 vanuit het pittoreske Dedemsvaart naar Leeuwarden om te beginnen aan haar studie hotelschool. Na een jaar stapte ze over naar Leisure Management, wat gelukkig wel beviel. In het begin van haar studententijd werd de ziekte van Crohn bij haar geconstateerd. Zij vertelt ons hoe een chronische ziekte alsnog te combineren is met een fulltime studie én een leuk studentenleven.

Jij kwam naar Leeuwarden toe om te studeren, en toen?
“Ik vond het fantastisch. Leeuwarden is een kleine stad, maar net een groot dorp. In het begin waren overal gave feestjes en had ik al snel een heleboel leuke vrienden gemaakt met wie ik samen ging eten, stappen, maar ook gezellig filmpjes kijken. Ook kwam ik natuurlijk in de rollercoaster van op jezelf wonen, het zelfstandige studeren en de balans vinden tussen feestjes en huiswerk maken. Op een gegeven moment merkte ik dat ik wat te weinig aan mezelf dacht, dit was ongeveer in december. Het weekend voor Sinterklaas was ik nog bij mijn ouders geweest en had ik last van buikkrampen. Ik dacht aan een griepje ofzo. Weer in Leeuwarden aangekomen moest ik accuut naar het ziekenhuis.”

Wisten ze snel waar je last van had?
“Het lastige van de ziekte van Crohn is dat je het nooit helemaal zeker kunt diagnosticeren. Ik onderging een heleboel onderzoeken en langzamerhand konden ze het ene na het andere wegstrepen. Crohn zit ook in mijn familie, dus dat was de optie die overbleef. Vervolgens kreeg ik medicijnen en werd ik naar huis gestuurd. Na een lange kuur met Prednison en andere pillen, mocht ik langzaam gaan afbouwen. Toen begon het lastigste: mezelf een nieuwe levensstijl aanwennen.”

Liep je tegen veel onbegrip aan?
“Nee totaal niet. Mijn vrienden waren allemaal heel begripvol en iedereen hield me goed in de gaten, alleen vond ik het zelf zo frustrerend dat ik niet ieder feestje kon bijwonen. Bovendien zie je ook niets aan me, dus het is lastig om aan te geven wanneer ik last had of wanneer niet. Als je een been mist, weet iedereen dat je moeilijk zult lopen. Met een ‘onzichtbare ziekte’ werkt dat gewoon anders. School heeft me fantastisch geholpen, met hun heb ik een onderwijscontract opgesteld, waarbij ze hebben gekeken  wat ik aankan. In mijn eerste jaar hotelschool moest ik bijvoorbeeld af en toe vijf dagen per week praktijk lopen, dat was teveel dus mocht ik een dag minder. Ook heb ik een bepaald percentage aan lessen waar ik niet bij hoef te zijn. Maar ik maak er liever geen gebruik van, ik vind het heel vervelend om dingen te moeten missen. Dat was ook het allergrootste struikelblok. Ik kan niet én naar alle leuke dingen én naar alle lessen én altijd naar mijn bijbaantje, als ik het ene kies, moet ik het andere soms laten varen.”

Je twijfelde een beetje of je dit interview wilde geven, waarom?
“Omdat ik het vervelend vind om zielig gevonden te worden, ik wil niet dat mensen anders naar me kijken. Ik heb de afgelopen jaren hard gewerkt om te bereiken wat ik nu heb, vanaf november ga ik een hele toffe stage lopen bij een grote reisorganisatie, daarnaast heb ik een bestuursjaar kunnen doen bij mijn studentenvereniging en heb ik gewoon een heel leuk leven. En ja, ik slik nog af en toe medicijnen, en ja ik lig soms een dag op bed met buikpijn, maar dat is niet hetgeen wat mij definieert als persoon.”

Wat zou je studenten hierover willen meegeven?
“Ga niet bij de pakken neerzitten. Ik had wel heel zielig in mijn bed kunnen blijven liggen en op sommige momenten wilde ik dat ook wel, maar uiteindelijk moet je er gewoon voor gaan. Denk aan wat je wilt en hoe jij dat kunt bereiken. Ik weet nu van te voren: als ik een avond ga stappen, dan moet ik de dag erna een stuk rustiger aandoen.”

Door Froukje Bouma

Tags
Show More

Related Articles

Geef een reactie

Back to top button
Close
Close