Van alles

Gecellig de cel in (voor het goede doel)

24 uur vrijwillig de cel in. Wie doet dat nou? 80 mensen uit Leeuwarden en omstreken, om precies te zijn. Waaronder onze huiscolumnist Friso Visser. Hij liet zich van 27 tot 28 april vrijwillig opsluiten in de oude gevangenis de Blokhuispoort. Waarom? Om geld op te halen voor het goede doel. Fier Fryslân in dit geval; een organisatie die zich inzet voor slachtoffers van huiselijk en seksueel geweld. Gevangenen riepen vanuit de cel vrienden en familie op om geld te doneren. Uiteindelijk heeft Gecellig ruim € 45.000,- opgeleverd. In deze vierentwintig uur kregen de deelnemers een glimp mee van hoe een slachtoffer zich voelt: afhankelijk, geen zelfbeschikking en geen zeggenschap.

Hoe is het om vierentwintig uur lang opgesloten te zitten? Urenlang nagelbijten van verveling? Of fluitend genieten van de rust? Hier lees je over Friso’s persoonlijke ervaringen.

Het zal wel meevallen
‘24 uur in een cel… hoe zwaar kan dat nou zijn?’ vraag ik mezelf af, terwijl ik het Gecellig-inschrijfformulier op de post doe. ‘Het zal wel meevallen, toch?’ Sommige kennissen van me zijn daadwerkelijk misbruikt of mishandeld. Hoe mijn ervaring in de cel ook wordt, het zal vast in het niet vallen bij wat zij hebben meegemaakt. Met die gedachte sterk ik mezelf. Ik, het moeilijk krijgen? Neuh.

Op water en brood
Ik besef al gauw dat ik er naast zit. De verwende westerling in mij komt vliegensvlug bovendrijven. Dat de beveiliging mijn iPhone afpakt, is tot daar aan toe, veel erger is het eten. Of beter gezegd: het tekort aan eten. Op dag 1 krijgen we slechts één fles water en twee sneetjes bruin brood. Iedereen die mij ook maar een beetje kent, weet dat er een kudde lintwormen in mijn maag leeft. Geloof me, veertien uren doorbrengen op twee stukjes brood is hels. Ik heb zo’n honger dat ik zelfs de korstjes opeet.

Het ergste is nog het toilet waar we onze behoeftes moeten doen. Deze ziet eruit alsof een hevig ongestelde vrouw dertig jaar geleden naar de wc was gegaan zonder door te trekken. En zo ruikt het er ook. Plassen doe ik met mijn ogen dicht, terwijl ik hardop het mantra ‘ik doe dit voor het goede doel’ herhaal.

Dierengeluiden door het ventilatierooster
Fascinerend is de wijze waarop mensen met hun gevangenschap omgaan. Sommigen worden kribbig en gaan in discussie met de bewakers. Andere mensen slapen de hele dag zodat ze zo snel mogelijk weer van de frisse lucht kunnen smullen.

Mijn gecelgenoot Ruben van V. en ik hebben een ander copingsmechanisme: lol trappen. Wij vinden elkaar in het irriteren van de bewakers door dierengeluiden te maken door het ventilatierooster. We starten met de huis-tuin-en-keuken-dieren: honden (wraf), katten (miauw), schapen (beeh) en paarden (pfrieuheuheuh). Maar al snel gaan we op de exotischer toer: kalkoenen, apen, nijlpaarden en zelfs veliciraptors passeren de revue. Onze greatest hit blijkt toch wel de duif. Voor we het weten, horen we uit andere cellen ook de prachtigste ‘roekoe’s’ komen. Ik lach me de schater.

Als onze kennis van de dierenwereld uitgeput raakt, switchen we naar het zingen van golden oldies als The Lion Sleeps Tonight, The Final Countdown en Country Roads (take me home). Bij dat laatste nummer raakt de bewaking het (begrijpelijk) zat en verzoeken ze me vriendelijk mijn snuit dicht te houden. Uit frustratie bouwen Ruben van V. en ik dan maar een boksbal van een waterfles en een touwtje. Die krijgt dan ook flink op z’n donder.

Vrijheid, blijheid?
Op dag 2 mogen we eindelijk weer de vrijheid tegemoet. In die 24 uur is mijn wereld een paar vierkante meter klein geworden, maar buiten de cel blijkt dat Gecellig een immens succes is: er staan tientallen, misschien wel honderden familieleden en vrienden klaar om de gevangenen op te halen.

Ik zie gevangenen huilen bij hun vrijlating. Ik zie mensen elkaar zoenen alsof ze elkaar 24 jaar niet hebben gezien. Ik zie mensen bier drinken alsof ze al 24 jaar droog staan. Voor sommigen is deze opsluiting dan ook erg confronterend geweest. Mensen hebben zichzelf flink leren kennen. Ik ben geen uitzondering: door mijn verwende gedrag en mijn loltrapperij besef ik me nu pas echt hoeveel geluk ik heb gehad in het leven. En dat ik me meer dan ooit wil gaan inzetten voor de mensen die minder geluk hebben. Het lijkt me daarom dan ook niet meer dan logisch dat ik volgende keer weer de cel inga. Hopelijk zie ik jullie daar. Roekoe!

Door Friso Visser

Tags
Show More

Related Articles

Geef een reactie

Back to top button
Close
Close