“Ik werk graag vanuit passie en plezier.” Ik hoor het mezelf zeggen. Tegelijkertijd krijg ik er een vieze smaak van in mijn mond. Van dit soort gestroomlijnde nietszeggende zinnen moet ik normaalgesproken niets hebben. De vraag die daarop volgt, is al even misselijkmakend. “Ben je een mensen-mens?” Bah, dacht ik, maar ik zei: “Absoluut, een heel erg mensen-mens.”
Deze situatie vond onlangs plaats tijdens mijn sollicitatie-avontuur. Over enkele weken is mijn afstudeerstage in Amsterdam voorbij en dan mag ik de grote-mensenwereld in. Nou ja bijna dan, er ligt nog een scriptie op me te wachten die erom schreeuwt om geschreven te worden. Maar ja, ik ben nu eenmaal meer een mensen-mens dan een scriptie-mens.
Een andere dag, een andere sollicitatie. Ik loop een ruimte binnen. Om drie uur heb ik een afspraak. De ontvangsthal zit bomvol mensen. Een beetje zo’n Amerikaanse setting waarbij vijftig sollicitanten op dezelfde baan afkomen. Bij de vacature stond ‘Geen ervaring, geen probleem’. Dat verklaart waarschijnlijk een hoop.
Ik zie een vrouw zitten met een heel grote gekleurde doek om haar hoofd gewikkeld, daarnaast zit een neger in een pak dat drie maten te groot is. Waar ben ik in godsnaam beland?
Een uur lang luisteren we naar een presentatie van een soort hyperactieve, veel te vrolijke man die verhalen vertelt over hoeveel geld we wel niet kunnen verdienen bij zijn bedrijf. Er wordt contact met je opgenomen of je terug mag komen voor een tweede ronde. Ik heb mijn cv ingeleverd en een vragenlijst van vijf pagina’s ingevuld.
Een paar dagen later word ik gebeld: ik mag langskomen voor een vervolggesprek. Even overweeg ik om te vragen hoe het zit met de vrouw met de gekleurde doek en de neger.
Tijdens het tweede gesprek blijkt dat de blije man van de vorige keer mijn cv nog niet eens heeft ingekeken. Ik brabbel wat over mijn werkervaring en na vijf minuten geef ik eerlijk toe dat ik hier toch niet wil werken. Jammer, vindt hij, want ik had het hartstikke goed gedaan met het verkopen van energiecontracten langs de deuren.
Is dit het nou? Het leven van een afgestudeerde? De vacatures waar ik voor in aanmerking kom, zijn callcenterbaantjes of diehard salesfuncties. Niet echt iets waar ik vier jaar voor gestudeerd heb en vooral niet waar ik van gedroomd heb.
Amsterdam leek een stad vol met mogelijkheden, maar steeds meer merk ik dat de deuren die voor me openstaan, zich allemaal in Leeuwarden bevinden. Na lang wikken en wegen heb ik mijn beslissing gemaakt. Ik zal één van de weinige afgestudeerden zijn die weer terugkeert naar het hoge Noorden. Met opgeheven hoofd. Hopelijk word ik een soort scriptie/Friesland/mensen-mens.
Leeuwarden, I love you.
Door Froukje Bouma
