Hooray for science: hoe smaken plantjes?
De wetenschap heeft ons al veel verhelderende inzichten kunnen bieden: de wereld is rond in plaats van plat, e=mc2 en vroeger leefden er dinosaurussen. Als LSK dragen wij ook graag ons bescheiden steentje bij, dus hier de rubriek waarbij we ouderwets veldonderzoek doen om zo een stap dichterbij verlichting te komen. Deze keer: welke plantenthee is het lekkerst?
Ik ben echt een kind van de moderne tijd: het lukt me nog net om een eend van een zwaan te onderscheiden, maar als er een gans naast komt staan, wordt het voor mij al ingewikkeld. Graag stel ik mezelf later gepensioneerd voor in een soort Marjolein Bastin-achtig tafereel waarbij ik heerlijk in mijn bloementuin aan het aquarellen ben, maar hopelijk heb ik tegen die tijd genoeg moneyzz verdiend om een tuinman in te huren, want anders vrees ik dat die aquarellen vooral zullen bestaan uit verdorde stukken onkruid. Goed, op het gebied van flora en fauna heb ik dus nog een hoop te leren, dus laat ik deze conclusie meteen ter harte nemen en de natuur induiken. Ervaring is de beste leerschool en mijn onderzoek luidt als volgt: van welke planten kan ik thee zetten? Op een regenachtige middag ga ik het Rengerspark in en kom ik met een aantal exotische species thuis. Let the games begin.
Brandnetel, Urtica dioica
De plant: De Urtica Dioca is geen onbekende in de thee-industrie. Brandnetelthee wordt al decennia geschonken op feestjes en partijen. Is de goede ouwe brandnetel uit de Friese provinciehoofdstad net zo smaakvol als de met zorg gedroogde brandnetelthee die je bij een speciaalzaak haalt? Ik ben een beetje huiverig aangezien ik in mijn jeugd meerdere malen in de brandnetels ben gevallen en de pijn me nog helder voor de geest staat.
De smaak: Hmm, het smaakt ok. Ik drink nooit brandnetelthee, dus heb niet echt vergelijkingsmateriaal. Het heeft geen hele sterke smaak, maar ik heb ook geen brandblaren op m’n tong. Zie ik daar nu een kluitje modder door m’n glas drijven?
Heester met witte bloempjes, Struikitus wittus bloemus
De plant: Vrij grof gebouwd met verfijnde witte bloempjes. Knisperende bladerende en solide bruine tak. De machostruik onder de deelnemers. Heester is een chique woord voor struik.
De smaak: Ruwe bolster blanke pit. Zo stevig hij overkomt, zo smaakloos blijkt de heester te zijn.
Riet, Phragmites australis
De Plant: Riet is een plant die tot de Poaceae (grassenfamilie) behoort. Deze Phragmites australis is in het wild gespot in het Rengerspark en daar bruut uit zijn natuurlijke habitat getrokken. Hij lijkt zich niet goed aan te passen aan zijn nieuwe omgeving en heeft al drie keer gevraagd of Freek Vonk nog langskomt.
De smaak: De Phragmites weigert mee te werken aan het experiment en laat geen smaak los. Zelfs nadat ik toezeg dat hij de dinoplaatjes van Freek Vonk mag hebben als hij meewerkt, krijg ik geen gehoor.
Gras, Grasiusveldus groenus
De plant: Geen onbekende voor velen van ons. Gras is al sinds mensenheugenis een stille metgezel die het pad des levens samen met de mensch bewandeld. Vaak vertrapt, weinig geroemd, maar altijd aanwezig. Zou gras nu eindelijk de langgehoopte erkenning krijgen en groeien van slechts tuindecoratie of voetbalveld naar een ware delicatesse op de zondagmiddag?
De smaak: Er blijkt een reden te zijn dat gras op de grond ligt en niet in je glas zit.
Fluitenkruid, Anthriscus sylvestris
De plant: Fluitenkruid is volgens de bronnen (Google) een echte smaakmaker, maar heeft veel giftige familieleden. Aangezien determineren niet mijn vakgebied is en ik Freek Vonk niet kon bereiken, is er unaniem door mij besloten dat Anthriscus sylvestris uitgesloten is van deelname.
De smaak: We will never know…
Conclusie:
De flora van Neerlands bodem brengt een divers aanbod aan geuren en kleuren met zich mee, maar bar weinig smaken. Wij zouden zeggen: koop lekker een muntplantje bij de Appie en zet die in je vensterbank neer. Daar kan geen struikgewas tegenop!
Door: Froukje Bouma
Fotografie: Tini Groen
