In je hometown weet jij ongetwijfeld de vetste feestjes moeiteloos te vinden. Maar Leeuwarden is heel andere koek. Naast het feit dat al je vrienden zijn achtergebleven en je dus helemaal alleen in een nieuwe stad komt studeren, heb je ook nog eens geen flauw idee wat de hipste plekken zijn.
Daarom heeft Froukje voor jou uitgezocht wat de beste kroegen zijn om in je eentje te gaan stappen. Want zonder vrienden kun je ook een leuke avond hebben.
23.45 uur, locatie: op straat, status: zenuwachtig.
Oké, ik moet eerlijk toegeven dat ik er wel een beetje tegen opzie om een avond alleen uit te gaan. Iedereen kent ze wel: de eenzame mensen die een praatje komen maken en nooit weer weggaan of die vieze oude mannen die de hele avond aan de bar geplakt zitten. Vanaf nu behoor ik ook tot die categorie. Ik heb uit voorzorg vast een paar wijntjes gedronken voordat ik wegging.
23.50 uur, locatie: Café de Nachtw8, status: nog steeds zenuwachtig.
Ik besluit te beginnen bij de Nachtw8, in de Doelesteeg. Dat lijkt me een goede kroeg om aan de bar een drankje te drinken zonder meteen op te gaan in het grote geheel. De barman begroet me heel erg vrolijk en ik krijg meteen een halfvol glas met iets van zoete troep in mijn handen gedrukt als ik zeg dat ik in mijn eentje op stap ben. Twee jongens van in de twintig zitten aan de bar en ik besluit op ze af te stappen. Ze kijken me nogal bevreemd aan. Of ik echt alleen op stap ben voor een artikel? Of is het gewoon een smoesje en heb ik geen vrienden? Au. Ik praat even met ze en krijg zelfs een biertje, dat maakt het enigszins goed.
Later praat ik nog met vier mannen die uit Amsterdam komen en eruit zien alsof ze onderweg vijf negers en drie Marokkanen hebben geliquideerd. Ik mag de hele avond met hen mee zeggen ze, terwijl twee van de vier een arm om me heenslaan. Als één van hen naar me glimlacht glinstert zijn gouden tand me tegemoet. Mompelend wurm ik me los uit hun innige omhelzing en loop naar een tafeltje waar twee mannen rustig een biertje zitten te drinken. Met mijn liefste glimlach knoop ik een gesprekje aan. Of ik ook Albanees praat, vragen ze. Zij spreken verder geen Engels of Nederlands. Helaas. Dit lijkt me een goed moment voor de volgende kroeg.
Alleen op de wereld-rating: **** (als je een meisje bent ***)
00.15 uur, locatie: Café de Steeg, status: still alive and kicking.
Hier is het heel erg rustig. Op een paar meisjes in het rokershok na is er niemand. Ik drink een biertje en toevallig staat een oud-klasgenootje van me achter de bar. Na wat bijgepraat te hebben, ga ik door naar de next stop.
Alleen op de wereld-rating: ***
00.30 uur, locatie: Feestcafé Shooters, status: klein beetje aangeschoten, klein beetje zenuwachtig.
Bij de ingang van Shooters staat een beveiliger. Of ik mijn id-kaart even kan laten zien? Ik ben stomverbaasd. Ik ben bijna 24 en de afgelopen jaren nam ik mijn identiteitsbewijs al nooit meer mee aangezien niemand er ooit naar vroeg. Zie ik er angstaanjagend uit in mijn eentje? Ik begin een heel verhaal af te steken over mijn journalistieke plicht. Hieraan merk ik al dat ik iets te veel gedronken heb, want dan word ik nogal lang van stof. De beveiliger luistert geduldig tot ik ben uitgesproken. “Ik wou alleen maar even tegen je zeggen dat je hem de volgende keer mee moet nemen,” zegt hij, terwijl hij de deur voor me open doet. Ik ga echt minder praten in de toekomst en beter luisteren. Beloofd.
Binnen klinkt het wel gezellig. Willem, de eigenaar van Shooters, begroet me heel hartelijk en ik spot zelfs een paar bekenden. Eén biertje met hen moet kunnen, houd ik mezelf voor. Ik knoop ook nog een gesprekje aan met een groep jongens en meiden. Ik peil of ze wel eens alleen op stap zijn geweest. Nog nooit, zeggen ze, dat vinden ze ‘superkansloos’. Ik knik begrijpend en ga gauw weer terug naar mijn kennissen die nu aanvoelen als mijn beste vrienden ooit.
Terwijl ik ijverig aantekeningen maak in mijn telefoon, wordt deze uit mijn handen gegrist. Willem lacht naar me vanachter de bar en zegt dat ik hem alleen terugkrijg als ik op de bar dans. Met een pruillip probeer ik hem te overtuigen van het feit dat ik écht aan het werk ben en hem terug moet hebben. Hij blijft weigeren en zuchtend kruip ik op de bar. Ik zwier een paar ontzettend oncharmante rondjes aan een paal en ben blij als ik mijn telefoon weer heb.
Ik moet hier weg.
Alleen op de wereld-rating: ****
01.30 uur, locatie: Club Red, status: ik moet boeren van al dat bier.
Club Red. Misschien ben ik niet de meest geschikte persoon om deze club uit te testen. Ik houd namelijk niet van dansen en ik bak er ook niks van. Maar Red is heel geschikt om alleen naar toe te gaan, want je gaat op in de massa, je kunt lekker dansen en niemand ziet dat je in je eentje bent. In het rookhok maken een heleboel mensen een praatje met elkaar.
Ik sta drie kwartier in het rookhok en praat onder andere met een jongen die ook vaak alleen op stap gaat. We kunnen elkaar de hand schudden. Hij vertelt dat hij het heerlijk vindt, alleen uitgaan zonder verplichtingen aan vrienden of rekening te moeten houden met iemand. Ik moet zeggen dat ik dat ook wel vind. Als ik ergens anders naartoe wil, hoef ik dat met niemand te overleggen. Ik ga gewoon. Verder heeft de jongen weinig interessants te melden. En hé, wat bevrijdend: ik ga gewoon.
Alleen op de wereld-rating: ****
Alleen op de wereld-rating voor mensen die niet kunnen dansen: **
02.15 uur, locatie: Café Scooters (mét karaoke), status: één en al oor.
Karaoke is vreselijk, behalve voor de mensen achter de microfoon. Ik stond laatst nog in een Chinees restaurant waarbij de eigenaar niet eens microfoons had en we dus gewoon met een tv-scherm stonden mee te zingen/schreeuwen. De dag erna zag ik een filmpje terug en ik schroom niet om te zeggen dat ik er zelf ook oorpijn van kreeg. In deze bar is dat niet minder. In mijn eentje kan ik gelukkig de verleiding weerstaan om me in te schrijven voor een golden oldie. Maar het geschetter van de andere aanwezigen is niet echt lekker om naar te luisteren. Dit is wél een gezellige kroeg, waar de mensen heel aardig zijn. Of lijken ze alleen maar aardig omdat ik wederom een biertje krijg en het inmiddels als half drie is?
Alleen op de wereld-rating: ***
02.30 uur, locatie: Café de Ouwe Stoep, status: ik moet eigenlijk naar huis.
In deze kroeg is bijna niemand, behalve knappe barmannen en twee knappe jongens aan de bar, lucky me. Ik praat nogal enthousiast, maar merk dat eigenlijk niemand luistert. Shit, en ik wilde voor drie uur ook nog naar Sybs. Ik storm de kroeg net zo snel als dat ik ben gekomen weer uit.
Alleen op de wereld-rating: **(het was eigenlijk te rustig om er iets zinnigs over te zeggen)
02.45 uur, locatie: Café Sybs, status: zal ik hierna gaan slapen of nog wat eten?
Ik voel me opgelucht dat ik gewoon alle kroegen heb gezien die ik wilde. Hier is echter geen kip meer te bekennen. O wacht, in de hoek spot ik een jongen met een petje op. We gaan samen een sigaret roken. Ik vraag hem waarom hij hier is, is hij ook alleen uit? Hij mag nergens meer naar binnen, vertelt hij, het heeft iets met drugs te maken. Of toch ook weer niet, hij wil er niet te veel over kwijt. Ik knik begrijpend. Hij vraagt of ik ook nergens meer naar binnen kan vanwege drugs. Nee, dat is niet het geval. Ik leg hem uit wat ik doe: een artikel schrijven. “Kut,” zegt hij. “Had ik nou maar niks gezegd.” Sybs gaat dicht. Samen worden we eruit gezet.
Alleen op de wereld-rating: **
Conclusie:
Aan het begin van de avond dacht ik oprecht dat ik slechts een paar biertjes zou drinken en om één uur weer thuis zou zijn. Het werd drie uur en ik strompelde met een kipburger en een fristi naar huis. Thuis heb ik alles eruit gekotst. Ik had werkelijk waar geen idee dat ik dit kon bereiken in mijn eentje. Well done Froukje, well done.
Noot van de redactie: dat het in veel kroegen nogal rustig was, had vooral te maken met de vakantieperiode, waarin de meeste studenten uit Leeuwarden wegtrekken.
Door Froukje Bouma
