Vroeger kon het gewoon: ongegeneerd aanbellen en vervolgens schooien bij die ouwe taart op de hoek. Ze keek je glimlachend aan en gooide braaf een mandarijntje of snoepgoed in je tas. Goeie ouwe tijd, is ’t niet? Toch hoeven die tijden niet helemaal voorbij te zijn. Af en toe moet je gewoon je stoute schoenen aantrekken en ingaan tegen de verwachtingen die de maatschappij van je heeft. Als twintiger kun je namelijk nog steeds prima met een lichtgevende bol langs de deuren gaan. Het enige struikelblok is dat het nog geen 11 november is, dus Anouk en Mirjam gaan ‘t ontdekken: kun je zonder al te veel struggles Sint Maarten lopen in oktober? Gevalletje let’s try before we die.
Tekst: Anouk de Vries // Fotografie: Lisanne van der Ploeg
Klaar voor de start, af!
Om te beginnen moet je lichtelijk een bord voor je kop hebben op het moment dat je de openbare weg betreedt. Wellicht verwacht je het niet, maar mensen kijken toch even van hun telefoon op als je langsloopt met een lumineuze biggenlampion. Geen paniek, want je went er snel genoeg aan. Na een paar straten ben je namelijk spontaan immuun geworden voor gefronste wenkbrauwen, wijzende mensen en gegiechel. Alhoewel …
Een passant onderbreekt zijn sprintje naar de Doelesteeg en kijkt ons verward aan. “Oké meiden, wacht even”, angstzweet vloeit langzaam over z’n voorhoofd, “Het is toch nog geen 11 november?”. Bij het zien van zingende twintigers met een lampion stressen mensen ‘m volledig. Al bierdrinkend denken ze bij zichzelf: is dat tentamen morgen al? Heb ik m’n verjaardag überhaupt gevierd? Am I even 22? Oh gosh, wat heb ik uitgevreten op 23 oktober, wát is m’n alibi? We stellen de paniekerige voorbijgangers gerust door uit te leggen wat we aan het doen zijn.
Skooiers op’e strún
We bellen aan bij het eerste studentenhuis, waar we vervolgens onze gedownloade openingstune door de brievenbus laten galmen. “Sint Maarten, Sint Maarten, de koeien hebben staarten, de meisjes hebben rokjes aan, de jongens hebben sokjes aan, daar komt Sint Martinus aan.” De deur wordt geopend, waarna we luidkeels – en Anouk tevens kneitervals – onze hits zingen. En dan is daar het langverwachte moment: er wordt een hand uitgestoken en onze tas ritselt. Vanaf dat moment weet je het als Sint Maartenloper dan ook helemaal zeker: dit is wat je al die jaren hebt gemist. Het is beter dan Prison Break, kroelen met je scharrel of het moment dat je de draad door de naald steekt. Hier doen we het voor en we zijn er zeker nog niet klaar mee.
Vervolgens besluiten we het ook even te proberen bij de bars aan het Ruiterskwartier. En laat ons daar nou net de man met de titel ‘Lekkerste Barman van Leeuwarden, 2016’ staan. Schaamte droppen we en wederom tonen we Mirjam’s zangtalent en Anouk’s talentgebrek. Anouk compenseert dit gebrek trouwens dan wel weer prima met wat dansmoves. Omdat onze barman alleen een citroentje te bieden heeft, stelt hij voor er een drankje bij te serveren. Dit resulteert erin dat we voor het eerst in onze studententijd al om half 9 in Shooters staan en dat is een kunst op zich.
We hewwe in woanskip
Op een zeker moment lopen we langs de gracht en zien we een prachtig woanskip dobberen. Aanbellen of niet, dat is op dat moment de vraag. Maar vanuit het niets slaat het weer 180 graden om en wordt de lucht langzaam grauw. We besluiten daarom onze weg maar te vervolgen. En hoewel je het als Sint Maarten-loper ergens diep van binnen wel voelt aankomen, heb je geen tijd om je mentaal voor te bereiden op onaangename situaties. Terwijl we door weer en wind beuken, laait er ineens een soort mini tornado op. In volle vaart blaast hij Dúveltje de Lampion uit Anouk’s appende vingers en verdwijnt richting de gracht. Terwijl ze een oerkreet van verbijstering slaat en alle mooie momenten met Dúveltje door haar hoofd ziet flitsen, zet ze het op een lopen. Anneke Douma zou zingen: “De kans op verdrinken, is nu heel groot.” Met volle overtuiging zet Anouk een sprintje in en maakt vervolgens sprongen als een Frysk hynder, maar helaas mag het niet meer baten. Het was fijn je te hebben gebruikt, Dúveltje.
Eind goed, al goed
Ach, maar wat is Sint Maarten zonder lampion? Dat is immers als Romeo zonder Julia, Samson zonder Gert of Henk zonder Ingrid. Wanhopig bellen we daarom aan bij Huize Willemstaete, onze maten van vorig jaar. Gastvrijheid zit er wel goed en daarom verzorgen we een complete serenade bij binnenkomst. Het resulteert in een gift namens de verjaardag vierende studenten. Een gift in de vorm van een geweldige, nieuwe lampion – eentje die zeker voor studenten multifunctioneel is en normaliter voor andere doeleinden wordt gebruikt. Er worden nog wat spulletjes in onze tas gegooid, waarna we besluiten onze tocht af te ronden en de buit eens te gaan bekijken.
We kunnen concluderen dat je op je twintigste net wat andere spullen krijgt dan wanneer je de legale leeftijd voor Sint Maarten hebt. Maar dat het alleen maar beter wordt, is overduidelijk. Wat we je mee willen geven naar aanleiding van dit probeersel, is dat je zeker eens op pad moet gaan met een lichtgevende big en een wegwaaiende dúvel. Please, try before you die.
