Column

Column: Haterz

Elk kind is wel ergens fan van. Ik ook. Helaas had ik in mijn jongere jaren een voorliefde voor tamelijk suffe dingen. Dat heeft er volgens mij toe geleid dat mijn onderbewustzijn het begrip ‘fan zijn’ als een afgesloten hoofdstuk beschouwt.
Een meisje van tien die posters van John de Wolf, die langharige voetballer, aan haar muur heeft hangen of als verjaardagscadeau een cd van De Kast krijgt, zou ik liever niet als mijn dochter hebben. Gelukkig dachten mijn ouders daar anders over. Zij zouden wel tien dochters zoals ik willen hebben. In zekere zin zijn zij fan van mij.

Nu John en Syb geen rol meer in mijn leven spelen – blijkbaar had ik als kind een soort fetish voor langharige mannen – ben ik op een punt gekomen dat ik geen fan meer ben, maar meer een bewonderaar.
Bewonderaars klinken als ontzettend cultureel onderlegde mensen die genieten van een goed boek of een mooi diepzinnig abstract schilderij. Ik vind het al heel wat dat ik elke zaterdag de krant lees. Toch lees en zie ik vaak leuke dingen, niet per se in de krant, maar overal. Vervolgens wil ik die mensen vertellen dat ik het zo leuk vind wat ik heb gezien, maar het komt er nooit van. En ach, denk ik dan altijd maar, ze hebben het vast veel te druk om mijn bewonderende brief te lezen.

Toen ik vijf jaar geleden begon met mijn column in de Leeuwarder Courant besefte ik niet dat er mensen waren die, naast mijn oma, daadwerkelijk mijn column zouden lezen. Groot was mijn verbazing dan ook toen ik op een dag een brief op mijn deurmat vond. Ik had een fan, ik gloeide van trots. Ik was iemands Syb.
Toen ik de brief openmaakte, verging het lachen me snel. Het was een oude vrouw die mijn drankgebruik stuitend vond, afgaande op mijn columns. En als ze mijn moeder was geweest, was ze onder de tafel gaan liggen van schaamte. Ze vond ook dat ik met mijn aangetaste hersenen van de alcohol geen kinderen mocht krijgen. Dat was een lichte tegenvaller.
Inmiddels krijgen we bij de Leeuwarder Studentenkrant zo langzamerhand steeds meer mailtjes binnen. Het grootste deel daarvan is een beetje bozig, al liggen er volgens mij nog geen mensen onder de tafel van schaamte. Ik lees ieder mailtje, bombrief of niet. Maar daardoor realiseer ik me dat ik ook liever zeur dan dat ik een riedeltje op mijn loftrompet speel. Dus ik heb een nieuwe levensmissie: ik word weer fan, van iedereen. Vanaf nu ga ik een heleboel brieven schrijven naar mensen om te vertellen hoe leuk ik het vind wat ze doen. Want diep in ons hart willen we allemaal iemands Syb zijn.

P.S.: Mocht je net drie weken hebben gewerkt  aan een furieus relaas over ons en durf je hem nu niet meer te versturen: no worries, just keep it coming.

Froukje werkt als freelancer in de evenementenbranche en doet een dappere poging om de redactie onder de duim te houden. Ze blogt sporadisch ook op www.froukjebouma.nl.

Tags
Show More

Related Articles

Geef een reactie

Check Also
Close
Back to top button
Close
Close