We aten patat. Mijn moeder had het opgehaald. Door een fout bij de snackbar zat er over mijn kipcorn per ongeluk satésaus in plaats van mayonaise. Na vijf minuten klagen en heel overdreven een klein hapje van de kipcorn nemen en de rest demonstratief in de prullenbak te gooien ‘omdat ik van satésaus echt moet kotsen’ was de sfeer meteen voor iedereen verpest. Als ik vijf jaar was geweest, dan was dit een schattig verhaal. Maar dit gebeurde een jaar geleden en ik gedroeg me ronduit verwend.
Mijn afkeer voor satésaus was wel oprecht. Nooit gelust. Bah. Tot een half jaar geleden. Ik werd wakker en ik had zin in saté. Sindsdien eet ik het eigenlijk altijd als ik het ergens tegenkom in een restaurant. Laatst had ik het drie dagen lang als lunch en avondeten. Sindsdien ben ik er wel weer een klein beetje vanaf moet ik zeggen.
Vorige week had ik zin in pasta. Ik heb vier jaar lang ruzie gemaakt met mijn huisgenoten over het avondeten, want ik wilde dat niet eten. Nooit gelust. Bah. Ik werd wakker en had zin in pasta. Drie keer gegeten vorige week. Dat is vaker dan voorheen in een heel jaar.
Mijn smaak is aan het veranderen en ik denk dat het een voorbode van iets groots is. De afgelopen tijd maakte ik me namelijk een beetje zorgen over het feit dat ik een beetje uitgegeten ben. Mijn lievelingskoekjes was ik beu, ik kon niet bedenken wat ik wilde voor avondeten en zelfs eiersalade smaakte niet echt lekker. En dat terwijl eiersalade al jarenlang een constante factor in mijn leven is: eigenlijk altijd goed.
Ik ben hartstikke benieuwd wat er nog meer ging komen. Stopt het bij het veranderen van mijn smaak of wil ik over een maand balletdanseres worden? Ik denk dat je het kunt vergelijken met kinderen die nog geen brief van Zweinstein hebben ontvangen, maar al wel hebben ontdekt dat ze toverkracht bezitten. Ik ben zo’n kind, dat weet dat die brief gaat komen, maar nog even geduld moet hebben. Stiekem hoop ik dat ik prinses word, dat heb ik altijd al willen zijn. Zo niet, dan is een pinguïn ook goed.
Door: Froukje Bouma
