Het Israël vs. Palestina-conflict wakkert weer op. Of beter gezegd: wakkert nog steeds. Al jaren (en volgens sommigen eeuwen) is er – op z’n zachtst gezegd – flinke mot tussen beide volkeren. Onze generatie is opgegroeid met de wetenschap dat de Israeli en Palestijnen oorlog voeren en kijkt niet meer op van een nieuwsitempje meer of minder. Bovendien weet bijna niemand hier waar de klepel hangt daar in het verre Midden-Oosten. Wij nemen de onmogelijke taak op ons om deze omstreden situatie samen te vatten in een halve pagina.
Waarom oorlog?
Simpel gezegd: beide partijen willen op dezelfde grond wonen. De Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever zijn waardevolle grond voor de Israëlieten en de Palestijnen. Maar in plaats van naast elkaar biertjes te drinken in de voortuin willen beide groepen de grond voor zichzelf. De Palestijnen wonen er al een tijdje, maar de Joden menen dat zij recht hebben op dit stuk aardbol, omdat dit Bijbelse grond is – volgens de Bijbel.
Wat nu? De Verenigde Naties gaf na de Tweede Wereldoorlog 650.000 joden (via de legale en illegale weg) 56% van de grond in handen (tegenover 43% voor de toen 1,3 miljoen Arabieren). Dit kon omdat Groot-Brittannië haar zeggenschap over het grondgebied opzegde.
Critici zeggen dat dit ‘presentje’ aan de joden een goedmakertje was voor de Tweede Wereldoorlog. Veel Arabieren waren het niet eens met dit besluit en gingen in groten getale protesteren. Niet allemaal op vriendelijke wijze. Ze vernielden Joodse synagoges en ander Joods bezit en zetten daarmee de Joden weer op de achterste benen. Resultaat: wraakacties. En daar reageerden Palestijnen weer agressief op. Gruwelijkheden over een weer. En zo gaat het du al jarenlang, wraakactie na wraakactie, tot aan de dag van vandaag.
Andere spelers?
Op 15 mei 1948 vond Israël: ik verklaar mezelf vandaag tot onafhankelijke staat. Dit viel niet echt in goede aarde bij omringende Arabische landen die Palestina probeerden te bevrijden. Deze bevrijding mislukte en de joden kregen alleen maar meer grond in handen. De Israëliërs gaven deze oorlog de titel Onafhankelijkheidsoorlog. De Palestijnen noemen dezelfde oorlog Nakba, oftewel ‘ramp’.
En dan komt daar nog een hoofdrolspeler om de hoek (die in bijna elk verhaal in de wereldpolitiek voorkomt): de VS. Volgens bronnen geeft zij jaarlijks drie miljard dollar aan financiële steun aan de Joden in Israel. En dan rekenen we de bevoorrechte handelsrelaties nog niet eens mee. De VS ontwikkelt wapens met en voor Israël en zelfs de geheime diensten werken nauw samen. Europa gelooft het ondertussen wel en doet vrij weinig om de situatie te verbeteren. Door deze situatie geven steeds meer mensen de schuld aan de Joden, maar de situatie is te ingewikkeld om één partij de schuld te geven.
Vrede op aarde?
De meeste bronnen gaan er vanuit dat ‘slechts’ 20% tot 30% van beide partijen op complete destructie (lees: oorlog en vernietiging) uit zijn. Extremisten denken nog steeds dat gewapend geweld de juiste weg is, maar de rest van de bevolking ziet vrede wel zitten. Maar helaas, hoewel er over de jaren meerdere vredesplannen zijn bedacht, zijn deze bijna altijd afgewezen door zowel de Israëlieten als de Palestijnen. De situatie is te ingewikkeld en te beladen. Zo beladen, dat bij te veel mensen haat zit ingebakken in de cultuur. En andere mensen niet meer in vrede durven te geloven.
Door: Friso Visser
