Zondagochtend 24 november, 6:47 uur
De wekker van mijn doorgewinterde Blackberry gaat af. Het is dat verdomde kutdeuntje dat me al 2 ½ jaar de keel uithangt. “Neem je favoriete liedje als wekker,” fluisterde mijn briljante brein zachtjes in mijn oor na een miljoenste poging om het ontwaken te veraangenamen. Nou geloof me, niet doen. Ik doe het dekbed omhoog, ditmaal geen benevelende geur van bierscheten en klam zweet, maar een heerlijk frisse geur van bloemetjes en een versgewassen dekbed die mij tegemoet komt. Gisteren filmpje gekeken en voor de verandering de alcoholische versnaperingen aan mij voorbij laten gaan want het is SOCCER MATCHDAY! Jawel, straks om 7:15 uur in de weide staan voor een tactische bespreking en goede warming-up. Want hoe easy die Afrikanen ook omgaan met deadlines, tijd en afspraken; bij voetbal ben je op tijd.
Vandaag voor de verandering geen koeienpoep, condoomverpakkingen en in elkaar zakkende doelen, want we spelen op het Wimbledon van Port Alfred. Op het “Hospitalfield” wordt een zakelijke overwinning van 1-0 neergezet. Vervolgens om 14:00 uur weer een heerlijke warming up voor de tweede wedstrijd, vergezeld door gezang, geklap en inheemse Afrikaanse strijdketen. Ik heb moeite met het ritme en de atletische bewegingen van mijn teamgenoten. Het laat mij een beetje de Hans Vonk van het Zuid-Afrikaanse voetbalelftal op het WK 2010 voelen, de dromedaris onder de kamelen en de Lancia onder de gezinsauto’s. Gewoon net niks. Desalniettemin verrast de coach mij met de positie van spits en de coach vertelt mij in gebrekkig Engels “When you have the ball Jody, just shoot!”.
De wedstrijd begint en na 45 min heb ik twee keer het net gevonden. Alle Afrikanen gaan helemaal loco, maar ik word nog steeds scherp gehouden door de coach. Een Afrikaanse supporter van rond de zeventig noemt mij glimlachend met nog drieënhalve tand in zijn mond “The White Witch of Port Alfred”. Humor of racisme? Enige twijfel wordt direct weggenomen wanneer Clarence, Winston en Gino aan zijn zijde in lachen uitbarsten en weer terug aan de zuurstof moeten. In de laatste 45 minuten vind ik nog éénmaal het net en de wedstrijd eindigt in een 3-0 winst voor FC Young Pirates dat zich twee divisies onder de Zuid-Afrikaanse Eredivisie bevindt.
Ik word geprezen voor mijn verdiensten voor deze fantastische equipe. Ik mag dan misschien de enige blanke zijn in een straal van vierhonderd meter en in de complete historie van de competitie, maar ik heb nog geen moment van ongemak gehad. Het zijn mensen net zoals jij en ik. Het enige verschil is dat voetbal hier groter is dan de katholieke kerk en zij alles geven op het voetbalveld in een leven waar de zelfs de kleinste dingen groots gewaardeerd worden.
Zuid-Afrika, ik ben stiekem heel erg verliefd op je, wil jij verkering met mij?