24 uur niet praten, dat is de opdracht die Thamara zichzelf had toebedeeld voor dit artikel. Instant regret. Veel mensen kunnen goed en veel keuvelen, maar Thamara is een meester in ratelen; zelfs al valt er eigenlijk niet zoveel te zeggen. Hoe in de lieve vrede zou ze zoiets aan moeten pakken? Haar vrienden lachten haar ongegeneerd uit toen ze vertelde over deze opdracht en dus wilde ze maar wat graag bewijzen dat deze kletskoningin heus van tijd tot tijd haar mond kan houden. Tegen beter weten in?
Tekst: Thamara Mol // Fotografie: Niels Remigius
In de supermarkt
Mijn leven is op dit moment vrij enerverend; er gebeurt veel omtrent school, werk en mijn studentenvereniging, dus terwijl ik op zoek was naar de tijd en ruimte om mijn uitdaging aan te gaan, ontdekte ik dat 24 uur achter elkaar niet praten simpelweg niet haalbaar was. Daarom goot ik deze uitdaging kleinere stukjes, wat begon bij een ritje naar de supermarkt. Daar ging ze hoor, op d’r fietsje naar de winkel: boodschappen doen zonder te praten. Eens kijken hoe dat eraan toe zou gaan.
Ik kwam de winkel binnen en pakte snel de spullen die ik moest hebben. Ik realiseerde me tijdens het boodschappen doen hoe vaak ik mensen normaal gesproken groet. Hoe pijnlijk het ook voor me was, ik ontweek het gros van de mensen. Toen kwam ik natuurlijk precies op dat moment een bekende tegen, die me raar aankeek toen er geen woorden uit kwamen, terwijl ik normaal hele verhalen heb. Via mijn telefoon legde ik haar uit dat ik deze opdracht deed voor de krant. En ook zij lachte me uit en wenste me succes op de meest sarcastische manier ooit, waarna ik me toch een klein beetje beledigd voelde en mijn avontuur vervolgde. Toch fijn om te weten dat je vrienden in je geloven en vertrouwen in je hebben.
Bij de kassa aangekomen, gaf ik de caissière mijn liefste, maar ook meest geforceerde glimlach, zodat het mijn zwijgen kon verbloemen en ik hopelijk gewoon verlegen leek. Na het afrekenen waggelde ik als een malle naar mijn fiets, om zo snel mogelijk weer uit het moment te kunnen zijn. Maar het was gelukt. En al klinkt het wellicht wat sneu, met trots begon ik mezelf vast voor te bereiden op het volgende deel van de uitdaging.
Zwijgen is zilver, praten is goud
Ook bij mijn vrienden wilde ik testen of ik in staat zou zijn mijn mond te houden voor een avond. Onze avondjes zien er vaak hetzelfde uit: biertje, muziekje en lullen over het leven; wat een genot. Ik had ze van tevoren ingelicht en verteld over mijn plan, zodat ze er rekening mee konden houden. Zo kwam ik binnen en direct kwamen er allemaal verwachte grapjes en opmerkingen over me heen die bedoeld waren om reactie uit te lokken. Gezien het feit dat ik al een paar jaar met deze mensen optrek, ben ik aardig bestendig geworden tegen alle lompe en gekke opmerkingen, maar deze avond was oprecht moeilijk voor me. Ik mocht niet praten in de aanwezigheid van de mensen waar ik het liefst bij ben en mee praat.
Ik besloot mezelf op een gegeven moment maar in een hoekje te werken, zodat ik kon gadeslaan waar zij het over hadden en ik vond het vreselijk. Het ging enorm tegen mijn gevoel in en in mijn hoofd had ik op alles wat er werd gezegd ongeveer twintig reacties ronddwalen. Ik hield het dan ook niet langer dan een uur vol. Wie houd ik voor de gek?
Al doende leert men
Terwijl de kak in je luier nog op je rug plakte en je intens genoot van geprakte groenten en fruit, leerde je ook je eerste woordjes. Van jongs af aan leren we onze vocabulaire uit te breiden en wordt ons bijgebracht met wat voor attitude en fysieke houding we communiceren met anderen. Communicatie is deel van het mens-zijn en uit zich in ontzettend veel verschillende manieren en ik vind het fascinerend.
Toch weet ik heus dat het geen kwaad kan om soms m’n smoeltje dicht te houden en even een keer niet te zeggen wat ik denk. Dat ben ik aan het leren. En dat niet iedereen altijd zit te wachten op mijn eindeloze verhalen zonder moraal blijkt ook af en toe wel. Of dat ik deze opdracht hard heb gefaald waardoor mijn vrienden gelijk hebben…
Al met al denk ik maar zo: al dat gezellige gebabbel en geklep brengt ons als studenten en als meute wel samen. Als we dit op een goede manier aanpakken met z’n allen, door eens wat vaker naar elkaar te glimlachen en af en toe eens een gesprekje aan te gaan met de mevrouw naast je in de trein, wil ik geloven dat het allemaal een hoop gezelliger kan worden in ons mooie stadsje.
