Heel bewust heb ik het aan niemand verteld. Niet alleen omdat ik ’n zo realistisch en eerlijk mogelijke uitkomst van m’n probeersel wil, maar ook omdat ik niet naakt en met een vuvuzela in m’n reet radslagen wil moeten doen op het Zaailand. Ik ga een hele werkweek ja zeggen, op alles. Net als in de film. YES MAN! Christus op een cracker, waar begin ik aan.
M’n verwachtingen zijn hooggespannen. Niet dat ik normaal gesproken een erg afwijzend tiepje ben, maar álles bevestigend beantwoorden? Dingetje hoor. Dingetje. Ik ben benieuwd en ga er vol gas voor. Op één uitzondering na. Want weetje? Ik heb een bijbaan als webcaremedewerker bij een groot bedrijf. En als ik dat baantje wil behouden lijkt het me goed om niet elke klantvraag te fiatteren. “KRIJG IK VAN JOU EEN SCHADEVERGOEDING OMDAT IK DE HELE MIDDAG HEB ZITTEN WACHT0N?!”. Ja hoor, ja.
Maandag:
Well fuck me sideways het is maandag. Sowieso al niet m’n beste dag, maar met het vooruitzicht op olijk ja-kirren de hele dag ronduit meh. Aan de andere kant: misschien brengt m’n experiment me wel enorm veel leuks en spontaans enzo. We gaan ’t zien. YOLO! Hop, naar kantoor. En dan, daar aangekomen – first thing: KOFFIE HALEN. Heel veel koffie. Of ik ook even thee wil halen voor Bertje? Túúrlijk wil ik thee halen voor Bertje. Anytime. Niet alleen met m’n Ja-pet op. So far so good.Tijd om te kolven. Say what? Kolven. Ik geef borstvoeding aan m’n mini-me en moet m’n tetten dientengevolge elke drie uur legen om én m’n meissie moedermelk mee te kunnen geven naar de gastouder zodat ze niet verhongert én niet uit elkaar te klappen als een direct gevolg van te volle memmen. Dat gezegd hebbende: ik ging dus kolven. In het kolfhok. Terwijl ik m’n kolfspul bij elkaar scharrel vraagt collega Jos of ik een mes voor ‘m wil meenemen. Want hij heeft brood en pindakaas mee, maar met je vinger smeren wordt zo’n bende. JA HOOR JOS! Doe ik natuurlijk. Want de messen liggen voor het oprapen, zo onderweg naar het kolfhok. Bij bosjes groeien ze daar. Nee, gekkigheid. Ik loop wel even naar de kantine op de vijfde.
Wat denk je? Nooit op de vijfde aangekomen. De Ja-God bestáát! In het kolfhok, dat toevallig ook fungeert als ruimte voor de facilitaire dienst, staat wonder boven wonder een shitload aan nieuwe IKEA-spulletjes. Kannen, servies, bestek. BESTEK! Fuck ja, ik heb een mes meegenomen voor Jos. En later weer keurig teruggebracht. Wheheheuw.
“Wil je koffie?”, vraagt Jos. “Met espresso?”, vraagt Jos. “Ja, ja, lekker.”, zegt ondergetekende. Dat extra shot espresso had éigenlijk even niet gehoeven, maar hee: helemaal lekker. That motherfucking kickstarts your day, zo’n extra shot. Hubbahubba. En genietend van m’n bak slootwater open ik al stuiterend Whatsapp. M’n moeder. Of ik langskom op haar verjaardag. “Jaaaaa, gezellig!”. Godzijdank valt het op een dinsdag – m’n zzp-dag – en ben ik dus vrij om te doen wat ik wil. Dat wordt heen en weer naar Amsterdam, binnenkort. Alsof ik het nog niet druk genoeg had. Maar fuck it, ik doe m’n klussen wel ’s nachts ofzo. Slapen is overrated.
Teamleider roept me. Hooooo shit. “Weet jij nog een leuke tekst voor bij deze post?”, vraagt ze. “Ja!”, zeg ik (doh). Even blijft het stil. En een beetje ongemakkelijk. Ze kijkt me aan. En ik zíe dat ze denkt ‘zeg dan!’. “Ikkuuuuh.. ik ga er even over nadenken”, smiespel ik. Ik druip af, terug naar m’n bureau. Vijf minuten laten heb ik een leuk tekstje. Gelukt!
Ik zit er helemaal in. Ik verlies mezelf. Tijdens de pauze, onderweg naar de HEMA, kom ik collega Nick tegen. “Heb je pauze of ben je vrij?”, roept ‘ie. “JA!” blèr ik. Huh? “Oh wacht, pauze bedoel ik!” Dus.
Dinsdag:
Vandaag heb ik een gesprek over een klus. En nou hoop ik dus niet dat de opdrachtgever me een enorm slechte vergoeding biedt, waarop ik dan verplicht ja moet zeggen. Dat ik de opdracht ga doen staat natuurlijk al vast, want: yes man. Het scheelt dat het een super toffe klus is.Doede appt. Onze LSK-opperbaas. Althans: hij gaat over de flappen. Nou, dan weet je het wel. “Ben je bereikbaar?”, vraagt ‘ie. Ik ben allesbehalve bereikbaar. En ik zal je de details besparen. Maar geloof me: bereikbaar ben ik niet. Desondanks typ ik ja. Spijt als haren op m’n hoofd dat ik dit appje niet later geopend heb. En ik vervloek mezelf, voor het meenemen van m’n telefoon naar de wc. OKÉ, DAAR HAD JE JE DETAILS AL. Doede belt. Zo is Doede: die pakt lekker door. Of ik de deadline ga halen? Tuurlijk. Koetjes, kalfjes. Foto’s, advertenties. Drukker, redactie. Joe, joe, joe. Geruisloos en vooral zónder door te trekken verplaats ik me van de wc naar de woonkamer. Daar blijven zitten leek me niks, het klinkt zo hol. God wat awkward dit
Eenmaal opgehangen steekt m’n andere helft zijn hoofd om de hoek. “Wil je even afdrogen?”. Yes. “Wist ik!”, grijnst ‘ie. Hij weet van m’n jazeggerij af, de etter (nee grapje hij is heel lief). Afdrogen geblazen. Joepie kwadraat. En daarna: mail checken. Met als gevolg dat ik, omdat een achterkuttig spam-mailtje mij dat vraagt, de trotse eigenaresse ben van een extra voordelige Scandinavische thriller voor op mijn e-reader. Ik heb geen e-reader.
Ook mooi: eindelijk ál die netwerkverzoeken via LinkedIn geaccepteerd. Moest er toch een keer van komen, maar ik vind LinkedIn zo sexloos. Dit was het moment.
Woensdag, donderdag en vrijdag:
Oké, op deze dagen gebeurde er gewoon echt niet veel geks. Vandaar dat ik ze samenvoeg, ik hoop dat je het goed vindt. Over de hele week genomen is de meest drastische verandering ten opzichte van normaal dat ik met regelmaat veel te veel veel te hete koffie sta weg te atten, omdat een collega me vraagt of ik nog een bakkie wil. Ik zal blij zijn als dat voorbij is.
Normaal heb ik een Nee-Nee-sticker op m’n brievenbus, maar voor de gelegenheid heb ik die omgetoverd tot een Ja-Ja-sticker. Verdrietig word ik van de stapel aan ongeadresseerde meuk. Verder heb ik volmondig ja gezegd tegen nog een klus en eindigde een van de fijnste momenten van de week in een loeiharde anticlimax. Op vrijdag is het markt en op vrijdag eet ik een wrap gyros óf een dürüm döner. Een dürüm döner werd het deze keer, en toen de dönermeneer me vroeg: “hete saus?!” zakte de moed en de eetlust me in de schoenen. Verdomme nog aan toe. Ik wil geen hete saus. Die fout heb ik één keer gemaakt, en hoewel ik van pittig houd was de hete saus me echt te gortig. MAAR OKÉ, HETE SAUS.
Samenvattend: koffie atten en klussen aannemen ongeacht de vergoeding. Da’s een beetje wat de klok sloeg, deze vijf dagen. Ik had gekkere dingen verwacht: balletjelam aan de lampen hangen in de Doelesteeg ofzo. Niet gebeurd. Het is me allemaal niks tegengevallen. Maar ik denk dat dat ook komt doordat ik al best een jazeggertje ben van nature. Maar bellen tijdens het poepen ga ik nooit meer doen.
Door: Marilyn de Beurs
Foto’s: Tini Groen
